مقایسه انواع تلویزیونهای سه بعدی

مقایسه دو تکنولوژی Active 3D و Passive 3D:

تلویزیون های سه بعدی که در ابتدا با استقبال خوبی روبرو شدند اکنون محبوبیت خود را از دست داده است. در حال حاظر تلویزیون های سه بعدی تولیدشده در آمریکا و در دیگر نقاط جهان با انگشتان یک دست قابل شمارش است و حتی تلویزیون های ۴k blu-rays ویژگی ۳D را پشتیبانی نمی کنند.

Active 3D Passive 3D

تلویزیون های سه بعدی در دو نوع Active یا فعال و Passive یا غیرفعال تولید شده اند. اکثر مردم تلویزیون سه بعدی غیر فعال را ترجیح می دهند با وجود اینکه وضوح تصویر به نصف کاهش می یابد اما قیمت عینک تلویزیون سه بعدی غیرفعال کمتر است و تداخل کمتری ایجاد میکند، در نتیجه فرد کمتر دچار سرگیجه خواهد شد. اصول کار عینک های سه بعدی بدین صورت است که عینک ها از هر تصویر دو برداشت اندکی متفاوت دارند و مغز ما به صورت اتوماتیک بعد سوم را ایجاد میکند.

تداخل (Crosstalk)

تصاویر در تداخل سه بعدی یا شبه مانند شبیه به دو تصویر برعکس به نظر میرسد. دلایلی که باعث ایجاد تداخل می شوند عبارتند از:

۱) بعضی از تلویزیون ها نمی توانند ترکیب خوبی از تصویر حاصل از هر شیشه عینک ایجاد کنند. به عنوان مثال در یک تلویزیون سه بعدی اکتیو، اگر شیشه های عینک با تلویزیون کاملا هماهنگ نباشد، یک چشم می تواند بخشی از تصویر چشم دیگر را نیز ببیند. در برخی از تلویزیون ها ممکن است بین نمایش دو تصویر فاصله زمانی زیادی ایجاد شود که باعث می شود اثر غیر واضحی از تصویر قبلی هنوز وجود داشته باشد و باعث ایجاد یک تصویر دوگانه شود.

۲) در رسانه های واقعی امکان ایجاد تداخل وجود دارد و مشکل تداخل می تواند مربوط به خود فیلم باشد.

رزولوشن (Resolution)

این دو فناوری متفاوت نوع کاربرد و استفاده های مختلفی از رزولوشن تلویزیون فراهم می کنند. از آنجا که Active 3D دو تصویر کامل و متفاوت را برای انتخاب توشط چشم راست و چشم چپ نمایش می هد، پس رزولوشن را تغییر نمی دهد. در مقابل، Passive 3D وضوح عمودی را بین دو فریم تقسیم می کند ، بنابراین به همین دلیل رزولوشن نصف می شود.

به نظر می رسد یک تفاوت بسیار چشمگیر به وجود آمده است ، اما در واقع رزولوشن کاملاً نصف نشده است. برخی از قسمت های تصویر بین دو چشم به اشتراک گذاشته می شود، و مغز شما با ترکیب این اطلاعات که هر کدام در اختیار یک چشم قرار دارند، تصویر نهایی را تشکیل می دهد و کار برای مغز ناخوشایند است، و اگر کمی نزدیکتر از اندازه استاندارد بنشینید تقریباً غیرممکن است که بتوانید به تلویزیون نگاه کنید. در نتیجه برنده این آزمایش Active 3D است.

روشنایی (Brightness)

هنگامی که عینک را بر روی چشمان خود قرار می دهید متوجه می شوید که روشنایی صفحه با هر دو روش (فعال و غیرفعال) تقریباً تا ۵۰% کاهش یافته است و فقط نیمی از نور به چشم می رسد. نتیجه این آزمایش در هر دو حالت یکسان است.

حرکت (Motion)

بزرگترین تفاوت هنگام حرکت بین این دو فناوری مورد استفاده برای تلویزیون های سه بعدی این است که Active 3D فریم های چپ / راست را به ترتیب نشان می دهد ، در حالی که Passive 3D آنها را به طور همزمان نشان می دهد. این مسئله زمانی مهم به نظر می رسد که تصویری متحرک روی صفحه ایجاد شود.

به عنوان مثال در Active 3D، هنگامی که یک شیء متحرک را از چپ به راست دنبال می کنید ، چشم شما در حال حرکت مداوم خواهد بود. از آنجایی که فریم های L / R یکی پس از دیگری نشان داده می شوند ، مغز شما انتظار دارد اختلاف بسیار کمی بین موقعیت آنها ایجاد شود. در نتیجه دنبال کردن تصاویری که فریمهای آن یک بار در چپ و بار دیگر در راست قابل دیدن هستند، برای مغز خسته کننده خواهد بود. این باعث کاهش کیفیت اثر ۳D می شود و حتی می تواند خستگی را به شما القا کند. برنده این آزمایش Passive 3D است.

جمع بندی

حتی اگر تلویزیونهای Passive 3D از نظر فنی نیمی از رزولوشن عمودی را داشته باشند ، از نظر ادراکی یک تفاوت کم است و برای ذهن انسان قابل تحمل است. تلویزیون های Passive 3D، تجربه سه بعدی بهتری نسبت به تلویزیون های Active 3D دارند. آنها هیچ سوسو زدن ذاتی ندارند و حرکت آنها درک بهتری از عمق تصویر را فراهم می کند. به علاوه ، عینک مخصوص این تلویزیونها ارزان تر و سبک تر است و نیازی به همگام سازی با تلویزیون نیست.در نهایت اگر قرار است یک تلویزیون سه بعدی خریداری کنید، بهتر است Passive 3D را انتخاب کنید.